Waar ik nog steeds wel eens wakker van lig…

Ik voelde me zo verdrietig, ik was zo onrustig…..Waar moet je heen met je emoties als een collega plotsklaps overlijdt?

Officieel ben je niets van elkaar, geen familie, geen vrienden, er is geen bloedband, maar het verdriet was er niet minder om. Maar ik zag je bijna elke werkdag, we hebben samen gelachen, moeilijke momenten meegemaakt en veel huis, tuin & keukenleed gedeeld. Ik ken je….tenminste dat dacht ik, vrij goed. Hoe hard is dan de klap als je collega, vanuit jouw oogpunt, opeens het besluit neemt om zelf uit het leven te stappen?

Dat was het moment dat ik me realiseerde hoe belangrijk de mensen zijn waar je dagelijks mee werkt.

Je vormt een soort familie met elkaar, een werkfamilie. Ze nemen een belangrijke plek in in je leven, bijna automatisch voel je een verbondenheid doordat je veel tijd met elkaar doorbrengt. Je kunt het bijna vergelijken met een samengesteld gezin; je hebt het met elkaar te doen, jij hebt hierin geen directe keuze en ieder vervult een bepaalde rol. De ene is irritant, de ander betweterig, super sociaal, wereldverbeteraar, eeuwige optimist en ga zo maar door. Iedereen in deze familie heeft zijn eigenaardigheden waar je op de een of andere manier aan went en uiteindelijk misschien zelfs weet te waarderen. Bijna ongemerkt bespreek je frustraties, mooie momenten, behaalde prestaties en maak je herinneringen met elkaar.

Daarom vind ik het belangrijk dat je op momenten bewust investeert in de relatie met jouw “werkfamilie”.

De tijd vliegt soms ongemerkt aan je voorbij en voor je het weet, heb je niet gezegd wat je eigenlijk wilde zeggen of iemand laten weten hoe belangrijk hij/zij voor je is ondanks het feit dat je geen vrienden of familie maar “slechts” collega’s van elkaar bent.

Het overlijden van mijn collega heeft voor altijd diepe indruk op me gemaakt. Nog steeds kan ik, als ik op de snelweg wordt ingehaald door een dikke zwarte BMW ongemerkt denken: hé, daar scheurt …. voorbij, om direct daarna tot het besef te komen dat dat natuurlijk helemaal niet kan.

Helaas heb ik later nog een collega verloren, dit keer aan een nare ziekte. Zijn manier van het omgaan met deze strijd heeft me oprecht verbaasd en geïnspireerd. Het verdriet dat hij dit gevecht uiteindelijk toch zou gaan verliezen, was groot. Juist iemand die zo intens genoot van het leven…. maar ook hij heeft zijn stempel op mij gedrukt. Hij heeft mij iets moois nagelaten, ik heb van hem mogen leren, met hem mogen lachen én huilen en hem naar zijn laatste rustplaats begeleidt.

Je kiest jouw werkfamilie niet, hij wordt vaak voor je gekozen, maar juist déze mensen kunnen een onuitwisbare indruk achterlaten: je leven kleuren op een manier waarop familie en vrienden dit niet kunnen, simpelweg omdat je andere dingen met elkaar deelt. Vannacht lag ik hiervan wakker, hoe kan ik dit nu op de juiste manier overbrengen? Ik wil je hier zo graag van bewust maken! Daarom dit schrijven: wacht niet tot morgen…. Wees zuinig op jouw werkfamilie, investeer tijd en energie in jouw collega’s, juist nu.